Schrijfsels

[liquiddrums]

Ik moet er denk ik eerst voor in de "mood" zijn
in zo'n nadenkbui zegmaar en tsjah dat wil ik vaak niet omdat ik me dan alleen maar down voel

ik ben ricardo, die hoort zich niet down te voelen ^_^

Maar bedankt iig!
zal kijken wat ik kan doen ^_^

[sisterseptember]

xanathos said:

Is black metal zo maatschappijkritisch dan? Ik hoor dr meestal geen flikker van, maar dat kan aan mij liggen...

nee, maar de laatste twee teksten zijn best geschikt.

ach, grapje

[xanathos]

Deel 3 alweer van mijn poging tot het schrijven van een interessante roman. Ik wil ieder alvast bedanken voor de getoonde steun en opbouwende kritiek. Ik zal het gebruiken...

----------------------------------------------------------------------------

Het zijn niet zozeer de gevoelens die je vreest bij een ernstige situatie, maar meer de situatie waar je inkomt. De zekerheid die wegzakt en de onduidelijkheid en de gewenning die er niet meer is. Zij was ook voor mij zo geweest. In de jaren dat we samen waren was het altijd mooi, ze had me geleerd meer van mezelf te eisen, minder na te denken over wat er zou kunnen gebeuren, en meer te gaan voor wat ik voelde. Nu we hier waren, besefte ik me dat, wat de uitkomst ook zou zijn, het nooit hetzelfde zou worden. De verwaarlozing die ik haar had geboden, de brutaliteit en arrogantie die ik was geworden, het waren stuk voor stuk redenen dat we hier zo stonden.

Ik weet nog wel. Samen door de stad lopend, met haar aan mn hand, trots om me heen kijkend. Iedereen moest het zien: Zij hoorde bij mij! Eigenlijk was de waarheid iets minder mooi, maar ze liet me altijd in de waan. Ik hoorde bij haar, was afhankelijk van haar, en ze was goed genoeg voor me geweest dat te accepteren, en me te begeleiden in mijn proces tot het worden van een beter mens.

Haar grote blauwe ogen leken door me heen te kijken toen ze daar voor me stond. De tranen die ze probeerde binnen te houden, het was ondraagelijk. Maar toch bleef ik relativeren. Het was altijd mijn redding geweest, en het was het enige geweest dat ik aan mijn leven voor haar had overgehouden. Zij was altijd ver weg, gepassioneerd, maar dacht niet na. Ze was een ervaren persoon, dat absoluut, maar haar onverschrokken acties pakten vaker dan gewenst uit in ongewenste situaties. Op het moment houd ik mezelf graag voor dat ik op die manier iets voor haar had betekend. Zij was de storm, ik was het stille water, om het zo uit te drukken. Het is een ruzie, het lijkt niet goed samen te kunnen, maar toch kan het niet zonder elkaar, zonder in herhaling te vallen.

"Ik hou van je" mompelde ik met een gebroken stem. "Ik ook van jou.." zei zij, maar het was met meer moeite dan zou moeten zijn. Ooit ging het zo simpel, nu waren het niets meer dan leugens. Als het aan mij had gelegen had ik haar mee genomen op mijn reis, had ik haar betrokken in alles wat ik deed, maar het was helaas niet zo. Het kon niet. Zij had haar leven, ik de mijne. In het begin was dat anders, leefden we voor elkaar, en integreerden we. Maar tijden waren veranderd. Zij was haar wilde haren aan het verliezen, ik begon de mijne net te krijgen. Mijn passie voor avontuur stond recht tegenover haar drang tot vastigheid, de vastigheid die ik haar daarvoor altijd had geboden. Grappig, dat je dingen altijd nodig blijkt te hebben als ze er niet meer zijn.

In een filmscene zou nu een van ons twee ons om hebben gedraaid en weg zijn gelopen. Ik wens nog steeds dat ik dat had gedaan. Een lange stilte doet meer pijn dan een lange tijd op jezelf tenslotte. Dit was dan ook geen film. Geen romantisch moment met strijkers en invallend licht. Dit was de realiteit. Hier waren we, hier zouden we blijven, en hier zou ik weer weg gaan om nooit meer terug te keren...

--------------------------------------------------------------------------------------

[liquiddrums]

Godsamme man, kun je niet gelijk de rest schrijven en er in één keer opflikkeren?

Hongerrrrrrrrrrrrrr naar deel 4
*echt, je doet het prachtig *

[xanathos]

haha, geen tijd om dat te doen... misschien dat het ooit nog bundel ofzo...

[anouk]

Doe dat, ik wil ook alles achter elkaar lezen indd

[digitaldeceit]

Ja ik ook!

Echt super mooi geschreven! 0.o

[sisterseptember]

toooooffe shit.
doorgaan

[xanathos]

On popular demand :

Nummertje 4 alweer uit de serie "de wereld door twee paar ogen". Veel plezier (hoop ik) en de volgende volgt snel! =)

--------------------------------------------------------------------------------------

Vijf maanden waren verstreken. Vijf maanden nadat Sandra en ik uit elkaar waren gegaan. In de tussentijd waren er veel dingen gebeurd, veel dingen veranderd, en leek het alsof ik dingen goed op een rijtje leek te hebben. Ik had een leuk meisje leren kennen, waar ik regelmatig contact mee had, en waar ik me wel mee zou kunnen zien. Het was allemaal pril, en we kenden elkaar nouwelijks, maar de chemie leek er wel te zijn. Desondanks dacht ik soms terug aan haar. Hoe het was geweest toen ze bij me was, en hoe ik was geworden nadat ze uit het zicht was verdwenen. Nouja, niet geheel; Soms spraken we nog wel, maar het leek allemaal heel geanimeerd. Waarom weet ik ook niet...

Sinds het incident op het station, hadden we het nog een week of wat uitgehouden, maar de druk achter onze relatie werd steeds zwaarder, en we besloten dan ook dat het niet meer zo ging. Mijn geweten speelde me parten en haar vertrouwen en gevoelens voor mij waren gemengd met tijden. Ze leek veranderd te zijn na alles wat gebeurd was. Ze begon steeds meer te roken, slaapte slecht, en ze was snel op de kast gejaagd, iets waar ik mezelf de schuld van geef. Ik was ten slotte ook niet meer dezelfde. Ik viel terug in mn oude patroon, was weer mn gesloten zelf. Ik stortte me op mn studie en had nooit meer zin om weg te gaan, ook niet als zij dat graag wilde. We hadden het geprobeerd, maar het was niets meer dan uitstel van executie...

De breuk was daarom moeilijk, maar niet onverwachts, iets wat eigenlijk fijn was voor ons beiden. Een compromis werd er gesloten, waar we ons niet aan hielden. We misten elkaar, maar konden elkaar niet uitstaan. We wisten niet wat we voelden, maar konden er niet samen uitkomen, dat wisten zowel zij als ik. We spraken niets meer af. Af en toe belden we, meer uit gewoonte dan iets anders, maar het kwam er uiteindelijk altijd op neer dat een van ons kwaad ophing. Niets wat ik zei kon haar behagen en het leek alsof ze een enge vorm van paranoia ontwikkelde ten opzichte van mij. Aan de andere kant werd ik onzeker en kwaad tegelijk. Het ene moment vervloekte ik haar omdat ze me had laten vallen, het andere moment wilde ik haar niet kwaad maken, en bij haar zijn.

Grappig wel, dat als ik nu sommige smsjes teruglees het wel leek alsof ik hopeloos verliefd leek nadat het uit was. Nu er een tijd overheen is gegaan snap ik dat ik het er moeilijker mee had dan ik eigenlijk wilde toegeven. Ik was er kapot van, kapot van de vraag of ik het juiste had gedaan, kapot van de onzekerheid van haar kant. Ik wist niet meer wat ik aan moest met mijn situatie. Ik zocht mijn heil bij anderen, bij uitgaan en bij bitterheid. Daar ben ik nu wel uit. Over een tijd van vijf maanden leerde ik dat niet alles in het leven draait om kleine dingetjes. Ik heb er veel van geleerd, en zij en ik zouden nooit meer gewoon kunnen praten, maar ik weet dat ze veel voor me betekende. De gesprekken die we toen voerde waren "normaal". Geen verwijten, geen geschreeuw, maar ook geen inhoud, alsof we eigenlijk helemaal niet wilden praten, bang voor een herhaling. Zij was opgeknapt, was een andere studie gaan doen, en was weer klaar voor het leven, hoewel haar grote blauwe ogen en rode haar nog steeds hetzelfde waren. Ik was terug naar mn roots, ze was mijn uitstapje, mn flirt met het andere leven. Daar had ik genoeg van gehad. Ik had mezelf er door leren kennen, en was bereid iemand anders nu mij te laten leren kennen.

Waar ben ik nu? Waar ga ik nog heen? Ik weet het nog niet. Ik ben nog niet klaar met mn leven. Misschien kom ik Sandra nog tegen, misschien niet. Het lijkt me wel leuk, nouja leuk, meer interessant. Wellicht kunnen we nu over dingen praten. Dingen die we toen niet konden bespreken. Ik hoop het echt, ik hoop dat ik haar nog eens zie. Ik dacht altijd dat nuchter blijven belangrijk was, maar ze had me laten duizelen. Als iemand dat met je doet, dan is er gewoon geen einde aan het verhaal, geloof dat van een evaringsdeskudige...

--------------------------------------------------------------------

[anouk]

Even een puntje; nauwelijks (1e alinea), voerden (4e)


Maar, wederom: mooi geschreven. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat!

[sisterseptember]

O zie weer je LJ
en wat anouk zegt. echte lerares hè

[digitaldeceit]

Oew hipdelahip horo B)

[xanathos]

haha, horo?

Maar thank joe! En sorry voor de spelfouten, soms zit ik zo met de zinsopbouw in mn hoofd dat het spellen van de woorden tekort komt...

[digitaldeceit]

Ja typefoutje

[sisterseptember]

xanathos said:

Maar thank joe! En sorry voor de spelfouten, soms zit ik zo met de zinsopbouw in mn hoofd dat het spellen van de woorden tekort komt...

slechte smoes ....

[xanathos]

Klopt, maar mierenneuken is ook niet echt goed hoor...

[sisterseptember]

[houdt wijselijk haar mond]

[anouk]

Haha sorry... ik bedoelde er verder niets mee hoor
Meer dat je et ff kon veranderen ofzo 0=)

[liquiddrums]

isse nice ^_^
op naar deel 5

[xanathos]

Eeeeen hierbij dan deel 5! Na een flinke tijd van afwezigheid...

Na een tijd van afwezigheid toon ik hier jullie het vijfde deel van mijn roman "de wereld door twee paar ogen". Ik hoop dat het jullie bevalt en aan de verwachtingen voldoet!

------------------------------------------------------------------------------------

Met een dikke wollen sjaal om stapt ze naar buiten. Het is kouder dan verwacht, en ze ritst haar jas nog een stukje meer naar boven. Ze doet de deur op het nachtslot, en begint te lopen. De koele wind snijd langs haar wangen, en haar opgestoken rode haar wappert druk om haar heen. In deze diepe donkere staat van de avond onderscheid zij maar vaag schimmen van mensen, en dat gevoel bekneld haar. Maar ze moet toch. Het is een balangrijke expositie voor dr, en ze had beloofd te helpen met het opzetten van de zalen, voor de grote opening de volgende dag. Het was ook wel haar verplichting, ze had sinds haar afstuderen aan dit project gewerkt, en eindelijk zou ze dan haar stukken aan het grote publiek laten zien!

"kwart over acht" mompelt ze in zichzelf, terwijl het expositiegebouw voor haar verschijnt als ze de hoek om draait. De mooie pilaren die voor bij de trap staan geven het geheel een klassieke indruk. Sandra vond het eigenlijk niet gepast, het botste ontzettend met de moderne werken die ze binnen had staan, maar het was het enige wat ze op korte termijn kon vinden. Peter had haar goed geholpen, zonder hem was het haar nooit gelukt dit voor elkaar te krijgen. Ze had veel aan hem te danken. Ze waren nu 4 maanden bij elkaar, en er was sindsdien al zo veel gebeurd. Dr afstuderen, verhuizen naar Amsterdam, en nu de expositie. Het was als een nieuw leven, zals ze dat gewild had. Maar toch bleek er iets te missen..

Soms, als ze eindelijk een avondje vrij was (haar agenda stond zo vol als een tierelier) ging ze nog wel eens oude foto's doorbladeren. Veel schoolwerk, professionele foto's, kunstzinnige producten. Maar zo was ze ineens op een oud album gestuit laatst, foto's van haar eerste studiejaren in Den Bosch. Het leek een eeuwigheid geleden dat ze ging stappen met haar oude vrienden. "Ik moet ze weer eens bellen" bedacht ze berouwvol terwijl ze verder bladerde. Foto's kwamen en gingen, evenals haar gedachten. Vrienden, vijanden, goeie herinneringen en slechte. Bij een foto bleef ze staren. "Jeetje, ik was het bijna vergeten", zei ze tegen zichzelf, terwijl ze naar de foto staarde. Daar stond zij, het haar opgestoken zoals nu, maar met een rode blos op haar wangen en met levenslust in haar ogen.

Naast haar stond een jongen. Klein, blond, en ogenschijnlijk onberoerd, in tegenstelling tot alle anderen daar. Hij was bijna buitenaards tussen de feestende menigte. Glimlachend besefte ze zich dat hij zo veel veranderd was in de tijd dat ze samen waren. Hij was uitgebloeid tot een charmeur, een baken van zelfvertrouwen. Maar het was een wig die hen uit elkaar dreven. Ze waren twee koppige mensen in een relatie, en het kwam tot een pijnlijk eind. Maar toch. Nu liep ze hier, over straat in de koud, jaren en ervaringen later. "Hoe zou het met em zijn?" dacht ze hardop, haar bevroren lippen nouwelijks van elkaar krijgend. Steeds meer naderde ze het expositiegebouw, en midden op de trap die naar de hoofingang leidde zei ze hardop tegen zichzelf "Ik ga hem bellen", en liep naar de twee grote deuren voor haar.

-----------------------------------------------------------------------------------