Verhalen &zo

[anouk]

Ik wilde wat meer orde in de grote chaos Dus ik dacht, we splitsen het even 0=)
Mee eens?

[anouk]

Van Tristan:

Daar stond ze. Het licht van de ondergaande zon scheen op haar gezicht. Haar gewoonlijke glimlach was verdwenen, en had plaatsgemaakt voor een bezorgde grimas. Haar gelaatstrekken waren nog steeds even mooi, maar ze zag er moe en laveloos uit, alsof ze in geen dagen had geslapen, en haar hoofd en hart niet meer op de juiste manier funtioneerden. Terwijl ik uit de trein stapte bekroop me een naar gevoel van angst, die niet goed te omschrijven viel. Het was moeilijk geweest voor ons beiden. Mijn reis naar Engeland was onverwachts en misschien zelfs overhaast geweest, en het had ons beiden opgebroken. Drie maanden, en het was al zo zwaar.

Onze ogen ontmoetten elkaar, maar slechts voor een seconde. Ze sloeg haar ogen neer naar de grond, alsof ze bang was voor mijn reactie op de blik die ze met zich meedroeg. Langzaam liep ik op haar af, terwijl de trein langzaam weer vertrok. Het perron was vrijwel verlaten, en het geluid van de trein verstoorde het natuurlijk evenwicht wat er had moeten zijn. Met langzame passen liep ik op haar af. Wat wilde ik haar graag zeggen hoe ik me voelde, wat er in me omging, maar ik wist dat het niet goed zou zijn, het zou een breuk zijn in de pijnlijke stilte, een finale slag in deze fragiele momenten die we zo vaak kenden.

Met elke stap die ik naderde kwam er een traan in haar ogen. Ze probeerde zich stoer te houden, maar faalde daarin alsof ze het niet eens probeerde. "Hey" zei ze tegen me, met een hese stem die van heel ver weg leek te komen. Ik reageerde met eenzelfde groet, die onbedoeld koel en onpersoonlijk leek in mijn verstand. "Ik ben blij dat je er bent, Heb je een goeie reis gehad?". Mijn reactie was kort. "Het ging", was het enige dat ik zei, wetende dat we moesten zeggen wat we wilden zeggen. "Rooie, sorry dat ik..""Noem me geen rooie.". Ik mocht ook niets zeggen, het was niet mijn positie om iets te zeggen, ik had haar gekwetst...

Ik weet het nog goed. Anderhalf jaar geleden ontmoette ik haar. Ze was een levendig persoon, praatte veel, en was aanwezig. Maar sociaal. Ze was zo sociaal. Altijd vrolijk, en stond open voor nieuwe dingen, altijd bereid om dingen te proberen, en te helpen als je in nood was. Ze intrigeerde me, als een wezen uit een andere wereld leek ze om me heen te gaan. "Ze is buiten je bereik" was altijd mijn gedachte. Ik was stil, een jongen van 23 met een zwaar hart, een onderdeurtje, en had niet veel levenservaring. Zij was open, spontaan, en durfde de wereld aan.

Ik weet niet meer hoe het ging, maar rijkelijk geleid door bier en wijn, klikte er iets. We hebben geloof ik toen de hele avond zitten praten. Geen geflirt zoals anders, geen rare gebeurtenissen of onaangename stiltes. Er ontstond iets die avond, iets heel speciaals, daar in een kroeg ergens in brabant...

[anouk]

Tristan:


Laat op de avond was het, toen we besloten weg te gaan. We hadden al een tijd innig contact gehad, en ik geloof niet dat ik ooit zoveel gepraat en gelachen had op een avond. We hadden elkaar ontmoet via een gemeenschappelijke vriend, en al vanaf het begin af aan was het een vrouw met wie je rekening moest houden. Maar nooit had ik kunnen verwachten dat ze met mij zou praten, laat staan een hele avond. Aangezien de drankjes aan en af gingen, en het alcoholpercentage steeds meer werd met de avond, liepen we behoorlijk beschonken het cafe uit waar we beland waren. Eerder op de avond waren onze vrienden al weg gegaan, en wij hadden het zo gezellig dat we nog even wilden blijven. In de koele buitenlucht echter werd het duidelijk waar we waren. De roes waar we ons in bevonden werd met elke windstoot een beetje minder, en in plaats daarvan kwam er een niet onaangename stilte. Ik kende het niet van dr maar met een blos op haar wangen en een klein stemmetje zei ze "wat nu?".

Ik slikte en reageerde niet. Duizenden gedachten gierden door mn hoofd, en wat ik nou wilde zeggen kon ik niet zeggen, omdat ik niet zeker wist wat ik wilde. Als getroffen door een vlaag van verstandsverbijstering bracht ik mn hoofd naar het hare, en zoende ik haar zacht op de lippen. Ze reageerde met een soortgelijke kus, en stapte weer naar achter. "Daar blijft het voorlopig bij" zei ze plagend, terwijl ze met een gemene glimlach naar me knipoogte. "Weltrusten lieverd", kwam er uit haar mond, terwijl ze een briefje in mn handen drukte, en wegliep. Ik wilde haar nog wat terugzeggen, maar kon me er niet toe zetten. Mn hart bonste in mn keel, en het enige wat ik uit mn keel kon krijgen was een zacht gemompel. Perplex maar gelukkig stond ik daar. Ik was verliefd...

Maar hier waren we dan. Drie jaar later, en dingen waren veranderd. Het was allemaal zo snel gegaan. Ik had me voorgenomen ideaal voor haar te zijn, maar dat was niet gelukt, en met loze pogingen en regelmatige ruzies de paar laatste weken voor mn vertrek, wist ik dat het zo niet meer ging. Ik had haar zo veel onrecht aangedaan, en dat terwijl ze zo haar best had gedaan voor me. Ik wilde mn excuses aanbieden, maar dat kon niet baten wist ik. Wat ik allemaal had gedaan was ver uitgestegen boven de simpliciteit van excuses, en het zou een godswonder moeten zijn zou dit nog goed komen.

We voelden het ook allebei al aankomen. De passie verdween, de contacten verminderden, en al het gehannes van mijn reis naar Engeland was er zomaar tussen gevallen, zonder goed na te denken. Ik was irrationeel bezig geweest, en had vele stomme keuzes gemaakt zie ik nu achteraf gezien had moeten voorkomen. Waarom had ik iemand met zo'n passie voor het leven en zo veel kansen tot succes zo'n pijn kunnen doen. Ik was niet geschikt voor dr. Ik was neit degene die haar het leven kon bieden dat ze moest en kon hebben, en steeds meer begon ik me te beseffen dat het toch niet zo hoorde te zijn. Het was zwaar, en de tijden zouden nog zwaarder worden kreeg ik het gevoel. Het was al niet makkelijk, maar de tijden die zouden komen zouden nog een stap verder gaan, en alles wat ik voor zeker had genomen zou nu veranderen...

[anouk]

Tristan weer:




Het zijn niet zozeer de gevoelens die je vreest bij een ernstige situatie, maar meer de situatie waar je inkomt. De zekerheid die wegzakt en de onduidelijkheid en de gewenning die er niet meer is. Zij was ook voor mij zo geweest. In de jaren dat we samen waren was het altijd mooi, ze had me geleerd meer van mezelf te eisen, minder na te denken over wat er zou kunnen gebeuren, en meer te gaan voor wat ik voelde. Nu we hier waren, besefte ik me dat, wat de uitkomst ook zou zijn, het nooit hetzelfde zou worden. De verwaarlozing die ik haar had geboden, de brutaliteit en arrogantie die ik was geworden, het waren stuk voor stuk redenen dat we hier zo stonden.

Ik weet nog wel. Samen door de stad lopend, met haar aan mn hand, trots om me heen kijkend. Iedereen moest het zien: Zij hoorde bij mij! Eigenlijk was de waarheid iets minder mooi, maar ze liet me altijd in de waan. Ik hoorde bij haar, was afhankelijk van haar, en ze was goed genoeg voor me geweest dat te accepteren, en me te begeleiden in mijn proces tot het worden van een beter mens.

Haar grote blauwe ogen leken door me heen te kijken toen ze daar voor me stond. De tranen die ze probeerde binnen te houden, het was ondraagelijk. Maar toch bleef ik relativeren. Het was altijd mijn redding geweest, en het was het enige geweest dat ik aan mijn leven voor haar had overgehouden. Zij was altijd ver weg, gepassioneerd, maar dacht niet na. Ze was een ervaren persoon, dat absoluut, maar haar onverschrokken acties pakten vaker dan gewenst uit in ongewenste situaties. Op het moment houd ik mezelf graag voor dat ik op die manier iets voor haar had betekend. Zij was de storm, ik was het stille water, om het zo uit te drukken. Het is een ruzie, het lijkt niet goed samen te kunnen, maar toch kan het niet zonder elkaar, zonder in herhaling te vallen.

"Ik hou van je" mompelde ik met een gebroken stem. "Ik ook van jou.." zei zij, maar het was met meer moeite dan zou moeten zijn. Ooit ging het zo simpel, nu waren het niets meer dan leugens. Als het aan mij had gelegen had ik haar mee genomen op mijn reis, had ik haar betrokken in alles wat ik deed, maar het was helaas niet zo. Het kon niet. Zij had haar leven, ik de mijne. In het begin was dat anders, leefden we voor elkaar, en integreerden we. Maar tijden waren veranderd. Zij was haar wilde haren aan het verliezen, ik begon de mijne net te krijgen. Mijn passie voor avontuur stond recht tegenover haar drang tot vastigheid, de vastigheid die ik haar daarvoor altijd had geboden. Grappig, dat je dingen altijd nodig blijkt te hebben als ze er niet meer zijn.

In een filmscene zou nu een van ons twee ons om hebben gedraaid en weg zijn gelopen. Ik wens nog steeds dat ik dat had gedaan. Een lange stilte doet meer pijn dan een lange tijd op jezelf tenslotte. Dit was dan ook geen film. Geen romantisch moment met strijkers en invallend licht. Dit was de realiteit. Hier waren we, hier zouden we blijven, en hier zou ik weer weg gaan om nooit meer terug te keren...

[anouk]

Tristan:




Vijf maanden waren verstreken. Vijf maanden nadat Sandra en ik uit elkaar waren gegaan. In de tussentijd waren er veel dingen gebeurd, veel dingen veranderd, en leek het alsof ik dingen goed op een rijtje leek te hebben. Ik had een leuk meisje leren kennen, waar ik regelmatig contact mee had, en waar ik me wel mee zou kunnen zien. Het was allemaal pril, en we kenden elkaar nouwelijks, maar de chemie leek er wel te zijn. Desondanks dacht ik soms terug aan haar. Hoe het was geweest toen ze bij me was, en hoe ik was geworden nadat ze uit het zicht was verdwenen. Nouja, niet geheel; Soms spraken we nog wel, maar het leek allemaal heel geanimeerd. Waarom weet ik ook niet...

Sinds het incident op het station, hadden we het nog een week of wat uitgehouden, maar de druk achter onze relatie werd steeds zwaarder, en we besloten dan ook dat het niet meer zo ging. Mijn geweten speelde me parten en haar vertrouwen en gevoelens voor mij waren gemengd met tijden. Ze leek veranderd te zijn na alles wat gebeurd was. Ze begon steeds meer te roken, slaapte slecht, en ze was snel op de kast gejaagd, iets waar ik mezelf de schuld van geef. Ik was ten slotte ook niet meer dezelfde. Ik viel terug in mn oude patroon, was weer mn gesloten zelf. Ik stortte me op mn studie en had nooit meer zin om weg te gaan, ook niet als zij dat graag wilde. We hadden het geprobeerd, maar het was niets meer dan uitstel van executie...

De breuk was daarom moeilijk, maar niet onverwachts, iets wat eigenlijk fijn was voor ons beiden. Een compromis werd er gesloten, waar we ons niet aan hielden. We misten elkaar, maar konden elkaar niet uitstaan. We wisten niet wat we voelden, maar konden er niet samen uitkomen, dat wisten zowel zij als ik. We spraken niets meer af. Af en toe belden we, meer uit gewoonte dan iets anders, maar het kwam er uiteindelijk altijd op neer dat een van ons kwaad ophing. Niets wat ik zei kon haar behagen en het leek alsof ze een enge vorm van paranoia ontwikkelde ten opzichte van mij. Aan de andere kant werd ik onzeker en kwaad tegelijk. Het ene moment vervloekte ik haar omdat ze me had laten vallen, het andere moment wilde ik haar niet kwaad maken, en bij haar zijn.

Grappig wel, dat als ik nu sommige smsjes teruglees het wel leek alsof ik hopeloos verliefd leek nadat het uit was. Nu er een tijd overheen is gegaan snap ik dat ik het er moeilijker mee had dan ik eigenlijk wilde toegeven. Ik was er kapot van, kapot van de vraag of ik het juiste had gedaan, kapot van de onzekerheid van haar kant. Ik wist niet meer wat ik aan moest met mijn situatie. Ik zocht mijn heil bij anderen, bij uitgaan en bij bitterheid. Daar ben ik nu wel uit. Over een tijd van vijf maanden leerde ik dat niet alles in het leven draait om kleine dingetjes. Ik heb er veel van geleerd, en zij en ik zouden nooit meer gewoon kunnen praten, maar ik weet dat ze veel voor me betekende. De gesprekken die we toen voerde waren "normaal". Geen verwijten, geen geschreeuw, maar ook geen inhoud, alsof we eigenlijk helemaal niet wilden praten, bang voor een herhaling. Zij was opgeknapt, was een andere studie gaan doen, en was weer klaar voor het leven, hoewel haar grote blauwe ogen en rode haar nog steeds hetzelfde waren. Ik was terug naar mn roots, ze was mijn uitstapje, mn flirt met het andere leven. Daar had ik genoeg van gehad. Ik had mezelf er door leren kennen, en was bereid iemand anders nu mij te laten leren kennen.

Waar ben ik nu? Waar ga ik nog heen? Ik weet het nog niet. Ik ben nog niet klaar met mn leven. Misschien kom ik Sandra nog tegen, misschien niet. Het lijkt me wel leuk, nouja leuk, meer interessant. Wellicht kunnen we nu over dingen praten. Dingen die we toen niet konden bespreken. Ik hoop het echt, ik hoop dat ik haar nog eens zie. Ik dacht altijd dat nuchter blijven belangrijk was, maar ze had me laten duizelen. Als iemand dat met je doet, dan is er gewoon geen einde aan het verhaal, geloof dat van een evaringsdeskudige...

[anouk]

Tristan:





Met een dikke wollen sjaal om stapt ze naar buiten. Het is kouder dan verwacht, en ze ritst haar jas nog een stukje meer naar boven. Ze doet de deur op het nachtslot, en begint te lopen. De koele wind snijd langs haar wangen, en haar opgestoken rode haar wappert druk om haar heen. In deze diepe donkere staat van de avond onderscheid zij maar vaag schimmen van mensen, en dat gevoel bekneld haar. Maar ze moet toch. Het is een balangrijke expositie voor dr, en ze had beloofd te helpen met het opzetten van de zalen, voor de grote opening de volgende dag. Het was ook wel haar verplichting, ze had sinds haar afstuderen aan dit project gewerkt, en eindelijk zou ze dan haar stukken aan het grote publiek laten zien!

"kwart over acht" mompelt ze in zichzelf, terwijl het expositiegebouw voor haar verschijnt als ze de hoek om draait. De mooie pilaren die voor bij de trap staan geven het geheel een klassieke indruk. Sandra vond het eigenlijk niet gepast, het botste ontzettend met de moderne werken die ze binnen had staan, maar het was het enige wat ze op korte termijn kon vinden. Peter had haar goed geholpen, zonder hem was het haar nooit gelukt dit voor elkaar te krijgen. Ze had veel aan hem te danken. Ze waren nu 4 maanden bij elkaar, en er was sindsdien al zo veel gebeurd. Dr afstuderen, verhuizen naar Amsterdam, en nu de expositie. Het was als een nieuw leven, zals ze dat gewild had. Maar toch bleek er iets te missen..

Soms, als ze eindelijk een avondje vrij was (haar agenda stond zo vol als een tierelier) ging ze nog wel eens oude foto's doorbladeren. Veel schoolwerk, professionele foto's, kunstzinnige producten. Maar zo was ze ineens op een oud album gestuit laatst, foto's van haar eerste studiejaren in Den Bosch. Het leek een eeuwigheid geleden dat ze ging stappen met haar oude vrienden. "Ik moet ze weer eens bellen" bedacht ze berouwvol terwijl ze verder bladerde. Foto's kwamen en gingen, evenals haar gedachten. Vrienden, vijanden, goeie herinneringen en slechte. Bij een foto bleef ze staren. "Jeetje, ik was het bijna vergeten", zei ze tegen zichzelf, terwijl ze naar de foto staarde. Daar stond zij, het haar opgestoken zoals nu, maar met een rode blos op haar wangen en met levenslust in haar ogen.

Naast haar stond een jongen. Klein, blond, en ogenschijnlijk onberoerd, in tegenstelling tot alle anderen daar. Hij was bijna buitenaards tussen de feestende menigte. Glimlachend besefte ze zich dat hij zo veel veranderd was in de tijd dat ze samen waren. Hij was uitgebloeid tot een charmeur, een baken van zelfvertrouwen. Maar het was een wig die hen uit elkaar dreven. Ze waren twee koppige mensen in een relatie, en het kwam tot een pijnlijk eind. Maar toch. Nu liep ze hier, over straat in de koud, jaren en ervaringen later. "Hoe zou het met em zijn?" dacht ze hardop, haar bevroren lippen nouwelijks van elkaar krijgend. Steeds meer naderde ze het expositiegebouw, en midden op de trap die naar de hoofingang leidde zei ze hardop tegen zichzelf "Ik ga hem bellen", en liep naar de twee grote deuren voor haar.

[anouk]

Tristan:




Nieuwe roman. Ik weet nog niet of ik dr mee verder ga voorlopig... =)

wederom disclaimer; Geen autobiografie, uit verband getrokken karakters en samensmeltingen en vergrotingen van situaties. Fictie dus... =)

--------------------------------------------------------

Met zijn zomerjas aan liep hij door de snerende wind en regen, richting de plaats die hij nooit zijn huis zou kunnen noemen. Hij voelde zich vreemd eenzaam en verlaten, en dat terwijl hij toch net bij haar vandaan kwam. Haar, in dit geval, was suzanne. Suus, voor kort, was apart. Apart op een manier die hem juist aantrok, maar verschrikkelijk tegen zijn zin ook alles wat hij was deed verschrompelen tot een hoopje niets. Suus was zijn droom en zijn vloek.


Even stond hij stil, zich afrvagend waarom hij in hemelsnaam geen winterjas had. Hij had er wel een, maar die lag nog bij zn ouders bedacht hij zich. Snel maar eens bellen. Ten slotte raak je snel het contact kwijt als je verhuist. Eigenlijk kon het hem ook niets schelen. Helemaal niets kom hem meer schelen. Het denken aan z’n winterjas en het weer was als het praten over koetjes en kalfjes in een moeizaam en zinloos gesprek. Hij was kapot, had nachtenlang niet of veels te weinig geslapen en zijn huidige situatie maakte hem alles behalve een gelukkig man. Het was al zo vaak gebeurd dat hij er bijna gewend aan was geraakt. De vrouwen in zijn leven hadden hem keer op keer teleurgesteld, en hij was daar, ironisch genoeg, gewend aan geraakt. Maar toch, elke keer weer stierf er een stukje degelijkheid met hem op het moment dat zijn gevoelens op de proef werden gesteld.


Hij had een verleden. Suus was niet de eerste, en de laatste. Dat stukje genot zou hij haar niet schenken, hoewel ze het eigenlijk ook niet verdiende om zo’n behandeling te genieten. Ten slotte hadden ze zulke goede tijden gehad. Het was wisselvallig geweest. Een stormachtige relatie, als het zo genoemd zou mogen worden, zonder begin en eind. Een spel waarin beiden niet wilde opgeven en niet wilde doorgaan. De tegenstrijdigheid, de tweestrijd, speelde zich al enkele maanden af. En stukje bij beetje drong dat idee door tot zijn geest. Z’n gedrag was dubbel, z’n houding ook, alles wat hij ooit voor geheel had gezien was opgesplitst in twee delen. Een emotionele schizofreen, een product van de maatschappij waar hij zo graag bij hoorde maar zich maar niet bij aan kon sluiten.


De moed zonk in zijn schoenen naar mate hij dichter bij huis kwam. Zijn eigen plek, waar hij zich thuis moest voelen, maar waar toch iets ontbrak. Hij hoorde nergens thuis, al leek, en was het misschien wel zo. De gedachten raasden door zijn hoofd, denkend aan Suus, en aan alles waar zijn leven om draaide. Hij was ontevreden, op dit moment. Hij wilde duidelijkheid over alles, en besloot dan ook per direct dat het anders zou worden. Zoals hij dat al zo vele malen eerder had besloten.


Het begon allemaal een fiks aantal jaren terug. De jeugdigheid had grip op hem, en een objectieve kijk op het leven was er nog. Hij kon de wereld aan, en zou iets betekenen. Hij zou het levenspatroon van alledag doorbreken en proberen iets speciaals te zijn. Zijn passie voor muziek was de drijfveer in zijn leven, niets meer en niets minder. Toen begon het. De aftakeling. De langzame afbrokkeling van zijn duidelijk aanwezige gedreven persona. De eerste aanvaring met zijn fragiele state of mind kwam met Esther. Een lief meisje, die geen vlieg kwaad zou doen. 16 jaar was hij, zij een jaar jonger. Kalverliefde op mijlenverre afstand. Het kon ze niets schelen. Ze waren verliefd, en eindelijk durfe hij naar buiten te brengen wie hij echt was, en zij accepteerde dat. Maar het duurde korter dan hij zelf gewild had. Tot op de dag van vandaag wist hij nog steeds de reden niet waarom ze het uitmaakte. Het was zijn eerste gebroken hart, en zou zo zeker ook niet de laatste zijn. Naief was het om te denken dat de goden hem gespaard zouden laten gaan van deze verschrikkelijke hartzeer in de levenslijn. Hij zou het over en over en over moeten beleven, tot het punt dat het hem brak. En die tijd zat er rap aan te komen.


De smeekbedes, het onbegrip, allemaal vragen die onbeantwoord bleven, en hem in een vlak van onzekerheid dipten. De eerste was zo erg nog niet, hield hij zich voor. Hij was positief, er was tenslotte zo veel meer in het leven te vinden. Hij had zijn passies, hij had zijn vrienden, waar maakte hij zich druk om. Het kwam allemaal goed, de negatieve kanten van het leven waren niet fataal, je leerde er van, ze waren interessant, besloot hij met een grote glimlach. Hij kon er weer tegenaan, was weer bereid vol te gaan voor zijn leven, en alles wat dat met zich mee bracht.


De sleutel gleed in het sleutelgat, hij knipte het licht aan en het viel hem op dat het stil was in huis. Het was zaterdag, z’n huisgenoten zaten waarschijnlijk bij ouders of partners. Hij gooide z’n jas en tas nonchalant in z’n kamer en liep richting de keuken. Even een biertje, om af te koelen. Suus en hij hadden een goeie avond gehad, het leek even alsof het nooit anders was, dat waren de momenten die hij wilde bewaren. Er was geen ruzie, niets werd kwalijk genomen, gewoon veel lachen, lange gesprekken en goeie sex. De volgende keer werd waarschijnlijk weer moeilijk, en hij bleef zich afvragen waarom hij er mee door ging. Het waren deze momenten. De momenten waarop hij wat voor haar betekende, en hij hield daar aan vast. Hopeloos was het, en dat wist hij diep van binnen ook. Maar dit was beter dan niets. Hij wilde niet weer alleen zijn, geen dagenlang alleen koken, liggen in een leeg bed, en kijken naar de cliche romantische komedies die elke dag op de commerciele zenders voorbij vlogen. Ze was meer dan tijdverdrijf, dat zeker, maar de situatie en haar houding hielden hem met bijde benen op de grond. Hij wist niet of het iets zou worden, en stiekem wilde hij het wel, maar toch ook niet. De keus was al lang geen keus meer en hij legde zich dan ook maar neer bij alles wat nog komen zou. Hij had in ieder geval de sex nog.

[anouk]

Eindelijk is het weer tijd om te schrijven. Volgende deel in mn eerste (en langste ) roman. Misschien deze keer meer therapeutisch ofzo, of misschien omdat ik gewoon zin had in een nieuw verhaal, maar hoe het ook zijn mag; Ik hoop dat jullie het mooi vinden

---------------------------------------------------------------------------

Met licht bevende vingers drukte ze de toetsen van het telefoontoestel in. Het was een tijd geleden dat ze had besloten te bellen, maar elke keer dat ze het nummer had gedraaid hing ze op zodra ze de kliktoon hoorde. Ze wist niet waarom. Waarom zou zoiets makkelijks als het bellen van een persoon met wie je zo lang samen was geweest zo veel moeite moeten kosten? Na een tijd denken besefte ze niet dat de telefoon al een aantal keer over was gegaan. Éen, twee, misschien drie keer, en met elke seconde hoopte ze dat hij niet zou opnemen, en zij het voor altijd kon afsluiten om het te doen.

"Hallo met mij, ik ben er eventjes niet, maar spreek een boodschap in na de toon of bel later terug" zei een rustige maar bekende stem aan de andere kant van de lijn. Verdomme, de voicemail. Toen het piepsignaal kwam struikelde ze kort over haar woorden. "Hey...met Sandra. Uhm...je vraagt je vast af waarom ik bel? Nouja, eigenlijk weet ik het ook niet zo goed. Ik vroeg me af hoe het met je ging. Ik zat te kijken naar onze oude foto's, en ja, ik dacht ik bel eventjes. Maar je bent er niet. Dus ik ga denk ik maar ophangen..."

Ze stond op het punt de hoorn neer te leggen, toen ze geklik hoorde en dezelfde bekende stem haar naam zei; "Sandra? Ben je er nog?". Ze reageerde in eerste instantie niet. Ze wist niet hoe te reageren. "Hey" was het enige wat er uit haar mond kon komen. De jongen aan de andere kant van de lijn zette het gesprek voort. "Sorry dat ik pas zo laat opneem, ik was eventjes in de keuken en had de telefoon niet over horen gaan". Snel kreeg Sandra weer grip op haar gedachten en reageerde kalm. "Is niet erg, je bent er nu toch?" Ja, ik ben er nu! hoe is het met je? Ik heb je echt in jaren niet gesproken!". Het kinderlijk enthousiasme was overweldigend. Was dit dezelfde jongen met wie ze toen op het station had gestaan? Dezelfde man die haar zoveel verdriet kon doen? "Met mij gaat het goed hoor. Druk bezig met de voorbereidingen voor de nieuwe tentoonstelling. Hoe gaat het met jou?". Haar stem leek hees, alsof iemand anders voor haar praatte. Maar het voelde desondanks goed.

Een kort gesprek volgde, over koetjes en kalfjes, over zijn praktijk en over haar tentoonstellingen. Jasper, Sandra haar nieuwe vriend, werd vrijwel niet genoemd. Dat vond ze niet gepast, en daar wilde ze het niet over hebben. Hij zou het ook niet goedkeuren dat ze weer praatte met haar ex, dus waarom zou ze teveel woorden aan hem vuil maken. Nee, ze praatten over alles, over het verleden op school, het cafe, de vrienden die ze gedeeld hadden en de goeie tijden die er waren geweest. De goeie tijden. Ze was het bijna vergeten hoe fijn ze het ook hadden gehad.

"Hey, waarom spreken we niet gewoon een keertje af? Kunnen we een beetje bijkletsen!". Ze twijfelde. Bang dat ze herrinnerd zou worden, bang voor het verleden. Het was haar altijd goed vergaan weg te rennen en nooit terug te kijken, dus was dit niet opzettelijk opzoeken van problemen? "Wat maakt het ook uit" dacht ze in zichzelf, en besloot de gok te wagen. "Ja, lijkt me leuk. Wanneer had je in gedachten?". Kort en zakelijk werd er een datum geprikt, wat haar verbaasde door de enthousiasme waarmee hij vertelde, en alle commotie die ze hadden gekend. Éen ding was duidelijk; Ze zouden elkaar snel zien. Op de plek waar het begon. Dat cafe daar in Brabant...

[sisterseptember]

wat lief. wat heb je daar veel werk van gemaakt anouk ^^

[xanathos]

^^ indeed. En ja, stom dak dr niet eerder aan had gedacht. Thanks nouk...

[anouk]

Haha nee hoor Ik hou gewoon van orde 0=)

En zelf vind ik het ook wel leuk om alles achter elkaar te lezen

[sisterseptember]

ja precies, en dat er dan niet al die mensen doorheen zitten te commenten