Schrijfsels

[liquiddrums]

Oh wat vind ik deze mooi!
Ik kan mezelf er helemaal in vinden...dank je anouk ^_^
Heel mooi! *ik doe duimpje omhoog *

[xanathos]

Tis wel een heel klein beetje deprimerend, maar wel supermooi geschreven...

[anouk]

Haha, dat wel hea
Maar thanks enneuh, zo leuk dat je je er helemaal in kunt vinden Rico ^^
Ik zeg we zitten op een lijn / in hetzelfde schuitje/zijn lotgenoten/een pot nat/whatever

[sisterseptember]

once again een tof gedicht

ik vind m eigenlijk wel humoristisch
zeg maar zo vind ik m geschreven.

maar ik vind m weer érg tof anouk!
je kunt heel leuk met woorden 'spelen'

[digitaldeceit]

Hmmm ik vind het m geweldig! (:

[xanathos]

Al een tijd lang zat ik er over te denken mijn capabiliteiten als fictief schrijver te testen. Lang niets mee gedaan, op het verhaal van herman de zilvervis op labamba na, maar hier is dan het eerste deel van mijn eerste roman. Ik hoop dat jullie het mooi vinden, en elk opbouwend commentaar is uiteraard van harte welkom.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Daar stond ze. Het licht van de ondergaande zon scheen op haar gezicht. Haar gewoonlijke glimlach was verdwenen, en had plaatsgemaakt voor een bezorgde grimas. Haar gelaatstrekken waren nog steeds even mooi, maar ze zag er moe en laveloos uit, alsof ze in geen dagen had geslapen, en haar hoofd en hart niet meer op de juiste manier funtioneerden. Terwijl ik uit de trein stapte bekroop me een naar gevoel van angst, die niet goed te omschrijven viel. Het was moeilijk geweest voor ons beiden. Mijn reis naar Engeland was onverwachts en misschien zelfs overhaast geweest, en het had ons beiden opgebroken. Drie maanden, en het was al zo zwaar.

Onze ogen ontmoetten elkaar, maar slechts voor een seconde. Ze sloeg haar ogen neer naar de grond, alsof ze bang was voor mijn reactie op de blik die ze met zich meedroeg. Langzaam liep ik op haar af, terwijl de trein langzaam weer vertrok. Het perron was vrijwel verlaten, en het geluid van de trein verstoorde het natuurlijk evenwicht wat er had moeten zijn. Met langzame passen liep ik op haar af. Wat wilde ik haar graag zeggen hoe ik me voelde, wat er in me omging, maar ik wist dat het niet goed zou zijn, het zou een breuk zijn in de pijnlijke stilte, een finale slag in deze fragiele momenten die we zo vaak kenden.

Met elke stap die ik naderde kwam er een traan in haar ogen. Ze probeerde zich stoer te houden, maar faalde daarin alsof ze het niet eens probeerde. "Hey" zei ze tegen me, met een hese stem die van heel ver weg leek te komen. Ik reageerde met eenzelfde groet, die onbedoeld koel en onpersoonlijk leek in mijn verstand. "Ik ben blij dat je er bent, Heb je een goeie reis gehad?". Mijn reactie was kort. "Het ging", was het enige dat ik zei, wetende dat we moesten zeggen wat we wilden zeggen. "Rooie, sorry dat ik..""Noem me geen rooie.". Ik mocht ook niets zeggen, het was niet mijn positie om iets te zeggen, ik had haar gekwetst...

Ik weet het nog goed. Anderhalf jaar geleden ontmoette ik haar. Ze was een levendig persoon, praatte veel, en was aanwezig. Maar sociaal. Ze was zo sociaal. Altijd vrolijk, en stond open voor nieuwe dingen, altijd bereid om dingen te proberen, en te helpen als je in nood was. Ze intrigeerde me, als een wezen uit een andere wereld leek ze om me heen te gaan. "Ze is buiten je bereik" was altijd mijn gedachte. Ik was stil, een jongen van 23 met een zwaar hart, een onderdeurtje, en had niet veel levenservaring. Zij was open, spontaan, en durfde de wereld aan.

Ik weet niet meer hoe het ging, maar rijkelijk geleid door bier en wijn, klikte er iets. We hebben geloof ik toen de hele avond zitten praten. Geen geflirt zoals anders, geen rare gebeurtenissen of onaangename stiltes. Er ontstond iets die avond, iets heel speciaals, daar in een kroeg ergens in brabant...

--------------------------------------------------------------------------------------

Disclamer: Dit verhaal is geheel fictief geschreven en berust op geen enkele manier op de werkelijkheid. Elke overeenkomst met de realiteit en waargebeurde aspecten is puur toeval.

[anouk]

Haha; Disclamer: Dit verhaal is geheel fictief geschreven en berust op geen enkele manier op de werkelijkheid. Elke overeenkomst met de realiteit en waargebeurde aspecten is puur toeval.

Ik vind het mooi geschreven.

[sisterseptember]

oh, zie comment op je LJ

[digitaldeceit]

Ik vind het heel erg mooi geschreven (:

[liquiddrums]

Very nice dude!
Ik ben onder de indruk ^_^...mooi geschreven idd!

[xanathos]

Chapter 2

-------------------------------------------------------------------------------------

Laat op de avond was het, toen we besloten weg te gaan. We hadden al een tijd innig contact gehad, en ik geloof niet dat ik ooit zoveel gepraat en gelachen had op een avond. We hadden elkaar ontmoet via een gemeenschappelijke vriend, en al vanaf het begin af aan was het een vrouw met wie je rekening moest houden. Maar nooit had ik kunnen verwachten dat ze met mij zou praten, laat staan een hele avond. Aangezien de drankjes aan en af gingen, en het alcoholpercentage steeds meer werd met de avond, liepen we behoorlijk beschonken het cafe uit waar we beland waren. Eerder op de avond waren onze vrienden al weg gegaan, en wij hadden het zo gezellig dat we nog even wilden blijven. In de koele buitenlucht echter werd het duidelijk waar we waren. De roes waar we ons in bevonden werd met elke windstoot een beetje minder, en in plaats daarvan kwam er een niet onaangename stilte. Ik kende het niet van dr maar met een blos op haar wangen en een klein stemmetje zei ze "wat nu?".

Ik slikte en reageerde niet. Duizenden gedachten gierden door mn hoofd, en wat ik nou wilde zeggen kon ik niet zeggen, omdat ik niet zeker wist wat ik wilde. Als getroffen door een vlaag van verstandsverbijstering bracht ik mn hoofd naar het hare, en zoende ik haar zacht op de lippen. Ze reageerde met een soortgelijke kus, en stapte weer naar achter. "Daar blijft het voorlopig bij" zei ze plagend, terwijl ze met een gemene glimlach naar me knipoogte. "Weltrusten lieverd", kwam er uit haar mond, terwijl ze een briefje in mn handen drukte, en wegliep. Ik wilde haar nog wat terugzeggen, maar kon me er niet toe zetten. Mn hart bonste in mn keel, en het enige wat ik uit mn keel kon krijgen was een zacht gemompel. Perplex maar gelukkig stond ik daar. Ik was verliefd...

Maar hier waren we dan. Drie jaar later, en dingen waren veranderd. Het was allemaal zo snel gegaan. Ik had me voorgenomen ideaal voor haar te zijn, maar dat was niet gelukt, en met loze pogingen en regelmatige ruzies de paar laatste weken voor mn vertrek, wist ik dat het zo niet meer ging. Ik had haar zo veel onrecht aangedaan, en dat terwijl ze zo haar best had gedaan voor me. Ik wilde mn excuses aanbieden, maar dat kon niet baten wist ik. Wat ik allemaal had gedaan was ver uitgestegen boven de simpliciteit van excuses, en het zou een godswonder moeten zijn zou dit nog goed komen.

We voelden het ook allebei al aankomen. De passie verdween, de contacten verminderden, en al het gehannes van mijn reis naar Engeland was er zomaar tussen gevallen, zonder goed na te denken. Ik was irrationeel bezig geweest, en had vele stomme keuzes gemaakt zie ik nu achteraf gezien had moeten voorkomen. Waarom had ik iemand met zo'n passie voor het leven en zo veel kansen tot succes zo'n pijn kunnen doen. Ik was niet geschikt voor dr. Ik was neit degene die haar het leven kon bieden dat ze moest en kon hebben, en steeds meer begon ik me te beseffen dat het toch niet zo hoorde te zijn. Het was zwaar, en de tijden zouden nog zwaarder worden kreeg ik het gevoel. Het was al niet makkelijk, maar de tijden die zouden komen zouden nog een stap verder gaan, en alles wat ik voor zeker had genomen zou nu veranderen...

-----------------------------------------------------------------------

[liquiddrums]

kom maar op met deel 3
ik zit er zó helemaal in!

[digitaldeceit]

Helemaal mee eens

[liquiddrums]

Ik heb weer es wat geschreven...verwacht geen technisch hoogstandje, maarwilde het toch even kwijt ^_^

Waarom?

Waarom is de mens zo kwaadaardig?
Waarom kunnen we niet praten met elkaar?
Altijd discussiëren, altijd geweld gebruiken
Fysiek of mentaal geweld schaadt ons

Hoe is het gekomen dat wij tegenwoordig zo met elkaar omgaan?
Hoe kan het dat wij onze naasten uit het oog zijn verloren?
Respect, een woord zonder betekenis
Vergiffenis, niet iets van deze tijd

Waar is de liefde die ons vroeger zo sterk bij elkaar hield?”
Waar is het vertrouwen?
Doen of zeggen wat je wilt kan niet meer
Bescherming is angst

Angst voor wat je wilt zeggen
Angst voor je eigen omgeving waar je altijd zo veilig doorheen liep
Angst dat je wat wordt aangedaan
Angst voor buiten

De mens is voorbij de ontsporing
Wij zijn verloren…

[xanathos]

Wow, rico, maatschappijkritisch maar toch poetisch. Super...

[liquiddrums]

Ik ben op dreef schijnbaar, ik poepte er dernet nog wat uit...

Wat doen we hier?
Een eeuwenoude vraag
Het antwoord kan ik niet geven
Het is allemaal een beetje vaag

Is er iets wat we kunnen doen?
Wat moeten we ermee?
Ik kan nergens meer in geloven
Bang voor de toekomst

De toekomst
Onbegrijpelijk
Onvermijdelijk
Onvoorspelbaar

Het verleden
Achtervolgend
Verdovend
Genadeloos

Ik wou dat ik niet was gevallen
Ik wou dat ik dé vrouw in m’n armen had
Ik wou dat ik niet gepest was
Ik wou dat het leven niet zo gecompliceerd was…

Hopend op de gerechtigheid
Afwachtend in een duistere kerker
De kerker in mijn hoofd
Het hoofd dat zo gecompliceerd is

[liquiddrums]

en nog een...tsjees, 3 op één korte avond

Hoe mooi zou het zijn om niet meer wakker te worden?
Als alles gewoon klaar is
Geen zorgen meer
Geen gezeur, verdriet, depressies meer

Zal ik dan verlost zijn?
Zorgeloos zijn?
Intens blij zijn?
Vervuld zijn?

Wil ik nog wel verder?
Als ik elke dag weer het verdriet moet aanhoren
En elke dag de beelden zie
Die deze verdomde wereld moet voortbrengen

Zullen we ooit veranderen?
Zal haat verdwijnen?
Zullen we in harmonie kunnen samenleven?
Zal de mensheid overleven?

Vol vragen zit ik
Niemand die ze kan beantwoorden
Het achtervolgt me elke dag weer
Egoïsme flitst voorbij

Zal ik ooit gelukkig zijn?
Zorgeloos zijn?
Intens blij zijn?
Vervuld zijn?

Ooit…
Als de tijd daar is

[sisterseptember]

xanathos said:

Wow, rico, maatschappijkritisch maar toch poetisch. Super...

en je moet ze in het engels vertalen en een black metal band beginnen met mij

[xanathos]

Is black metal zo maatschappijkritisch dan? Ik hoor dr meestal geen flikker van, maar dat kan aan mij liggen...

[anouk]

^ haha.. "maar tussen het wrooaaaah zitten hele mooie teksten hoor"


Hey Rico, waarom doe je dit niet méér?!!

Chapeau voor jou!