Schrijfsels

[sisterseptember]

hahaha
dik serieus verhaal,
"haar agenda stond zo vol als een tierelier" ;D

maargoed, het alziend oog van loes heeft een paar type/spelfoutjes ontdekt, maar daar ga ik niet over zeiken natuurlijk, want het is weer eens gaaf geschreven!
way to go tris, op naar deel 6! ben benieuwd! ;D

[anouk]

Mij heb je als fan!!

[digitaldeceit]

Oew, mooi ^^

[xanathos]

merci y'all! ^_^

[xanathos]

Nieuwe roman. Ik weet nog niet of ik dr mee verder ga voorlopig... =)

wederom disclaimer; Geen autobiografie, uit verband getrokken karakters en samensmeltingen en vergrotingen van situaties. Fictie dus... =)

--------------------------------------------------------

Met zijn zomerjas aan liep hij door de snerende wind en regen, richting de plaats die hij nooit zijn huis zou kunnen noemen. Hij voelde zich vreemd eenzaam en verlaten, en dat terwijl hij toch net bij haar vandaan kwam. Haar, in dit geval, was suzanne. Suus, voor kort, was apart. Apart op een manier die hem juist aantrok, maar verschrikkelijk tegen zijn zin ook alles wat hij was deed verschrompelen tot een hoopje niets. Suus was zijn droom en zijn vloek.


Even stond hij stil, zich afrvagend waarom hij in hemelsnaam geen winterjas had. Hij had er wel een, maar die lag nog bij zn ouders bedacht hij zich. Snel maar eens bellen. Ten slotte raak je snel het contact kwijt als je verhuist. Eigenlijk kon het hem ook niets schelen. Helemaal niets kom hem meer schelen. Het denken aan z’n winterjas en het weer was als het praten over koetjes en kalfjes in een moeizaam en zinloos gesprek. Hij was kapot, had nachtenlang niet of veels te weinig geslapen en zijn huidige situatie maakte hem alles behalve een gelukkig man. Het was al zo vaak gebeurd dat hij er bijna gewend aan was geraakt. De vrouwen in zijn leven hadden hem keer op keer teleurgesteld, en hij was daar, ironisch genoeg, gewend aan geraakt. Maar toch, elke keer weer stierf er een stukje degelijkheid met hem op het moment dat zijn gevoelens op de proef werden gesteld.


Hij had een verleden. Suus was niet de eerste, en de laatste. Dat stukje genot zou hij haar niet schenken, hoewel ze het eigenlijk ook niet verdiende om zo’n behandeling te genieten. Ten slotte hadden ze zulke goede tijden gehad. Het was wisselvallig geweest. Een stormachtige relatie, als het zo genoemd zou mogen worden, zonder begin en eind. Een spel waarin beiden niet wilde opgeven en niet wilde doorgaan. De tegenstrijdigheid, de tweestrijd, speelde zich al enkele maanden af. En stukje bij beetje drong dat idee door tot zijn geest. Z’n gedrag was dubbel, z’n houding ook, alles wat hij ooit voor geheel had gezien was opgesplitst in twee delen. Een emotionele schizofreen, een product van de maatschappij waar hij zo graag bij hoorde maar zich maar niet bij aan kon sluiten.


De moed zonk in zijn schoenen naar mate hij dichter bij huis kwam. Zijn eigen plek, waar hij zich thuis moest voelen, maar waar toch iets ontbrak. Hij hoorde nergens thuis, al leek, en was het misschien wel zo. De gedachten raasden door zijn hoofd, denkend aan Suus, en aan alles waar zijn leven om draaide. Hij was ontevreden, op dit moment. Hij wilde duidelijkheid over alles, en besloot dan ook per direct dat het anders zou worden. Zoals hij dat al zo vele malen eerder had besloten.


Het begon allemaal een fiks aantal jaren terug. De jeugdigheid had grip op hem, en een objectieve kijk op het leven was er nog. Hij kon de wereld aan, en zou iets betekenen. Hij zou het levenspatroon van alledag doorbreken en proberen iets speciaals te zijn. Zijn passie voor muziek was de drijfveer in zijn leven, niets meer en niets minder. Toen begon het. De aftakeling. De langzame afbrokkeling van zijn duidelijk aanwezige gedreven persona. De eerste aanvaring met zijn fragiele state of mind kwam met Esther. Een lief meisje, die geen vlieg kwaad zou doen. 16 jaar was hij, zij een jaar jonger. Kalverliefde op mijlenverre afstand. Het kon ze niets schelen. Ze waren verliefd, en eindelijk durfe hij naar buiten te brengen wie hij echt was, en zij accepteerde dat. Maar het duurde korter dan hij zelf gewild had. Tot op de dag van vandaag wist hij nog steeds de reden niet waarom ze het uitmaakte. Het was zijn eerste gebroken hart, en zou zo zeker ook niet de laatste zijn. Naief was het om te denken dat de goden hem gespaard zouden laten gaan van deze verschrikkelijke hartzeer in de levenslijn. Hij zou het over en over en over moeten beleven, tot het punt dat het hem brak. En die tijd zat er rap aan te komen.


De smeekbedes, het onbegrip, allemaal vragen die onbeantwoord bleven, en hem in een vlak van onzekerheid dipten. De eerste was zo erg nog niet, hield hij zich voor. Hij was positief, er was tenslotte zo veel meer in het leven te vinden. Hij had zijn passies, hij had zijn vrienden, waar maakte hij zich druk om. Het kwam allemaal goed, de negatieve kanten van het leven waren niet fataal, je leerde er van, ze waren interessant, besloot hij met een grote glimlach. Hij kon er weer tegenaan, was weer bereid vol te gaan voor zijn leven, en alles wat dat met zich mee bracht.


De sleutel gleed in het sleutelgat, hij knipte het licht aan en het viel hem op dat het stil was in huis. Het was zaterdag, z’n huisgenoten zaten waarschijnlijk bij ouders of partners. Hij gooide z’n jas en tas nonchalant in z’n kamer en liep richting de keuken. Even een biertje, om af te koelen. Suus en hij hadden een goeie avond gehad, het leek even alsof het nooit anders was, dat waren de momenten die hij wilde bewaren. Er was geen ruzie, niets werd kwalijk genomen, gewoon veel lachen, lange gesprekken en goeie sex. De volgende keer werd waarschijnlijk weer moeilijk, en hij bleef zich afvragen waarom hij er mee door ging. Het waren deze momenten. De momenten waarop hij wat voor haar betekende, en hij hield daar aan vast. Hopeloos was het, en dat wist hij diep van binnen ook. Maar dit was beter dan niets. Hij wilde niet weer alleen zijn, geen dagenlang alleen koken, liggen in een leeg bed, en kijken naar de cliche romantische komedies die elke dag op de commerciele zenders voorbij vlogen. Ze was meer dan tijdverdrijf, dat zeker, maar de situatie en haar houding hielden hem met bijde benen op de grond. Hij wist niet of het iets zou worden, en stiekem wilde hij het wel, maar toch ook niet. De keus was al lang geen keus meer en hij legde zich dan ook maar neer bij alles wat nog komen zou. Hij had in ieder geval de sex nog.

[liquiddrums]

bijde is beide he

maar man man man...weer goed geschreven, met een zwarte ondertoon vind ik
en misschien een rare vraag, maar ik herken jou hier best wel in...
alsof je je eigen levensverhaal een beetje hebt aangepast en schrijfbaar hebt gemaakt

[xanathos]

Meh, spelfouten...zolag je maar weet wat er staat...

En ja, kan zijn. Tis niet direct autobiografisch bedoeld, maar wel gebaseerd op eigen bevindingen. De disclaimer is aan de andere kant neit voor niets, omdat het dingen zijn die uit proportie en tijdsverband zijn getrokken. Hell, het grootstet gedeelte hier van is onzin...

Glad ye liked it anyway! ^^

[sisterseptember]

hmm het op kamers gaan van jou komt hier toch wel een beetje in terug tris
da hej' móói 'doan

[liquiddrums]

da hej' móói 'doan ;D ;D ;D ;D ;D
HAHAHAHA...sorry ik lag even in een scheur

ik dacht eerst wat staat daar nou ....maar dus

[xanathos]

sisterseptember said:

hmm het op kamers gaan van jou komt hier toch wel een beetje in terug tris
da hej' móói 'doan

Haha, nooit gezegd hoe oud ie is enzo, je weet alleen dat zn ouders leven en hij nog huisgenoten heeft...

Moar dénk eh!

[sisterseptember]

liquiddrums said:

da hej' móói 'doan ;D ;D ;D ;D ;D
HAHAHAHA...sorry ik lag even in een scheur

muj good lèèèsn.
(denk daar ook maar even over na )

@tris: maar tóch komt het gewoon terug

[xanathos]

Eindelijk is het weer tijd om te schrijven. Volgende deel in mn eerste (en langste ) roman. Misschien deze keer meer therapeutisch ofzo, of misschien omdat ik gewoon zin had in een nieuw verhaal, maar hoe het ook zijn mag; Ik hoop dat jullie het mooi vinden

---------------------------------------------------------------------------

Met licht bevende vingers drukte ze de toetsen van het telefoontoestel in. Het was een tijd geleden dat ze had besloten te bellen, maar elke keer dat ze het nummer had gedraaid hing ze op zodra ze de kliktoon hoorde. Ze wist niet waarom. Waarom zou zoiets makkelijks als het bellen van een persoon met wie je zo lang samen was geweest zo veel moeite moeten kosten? Na een tijd denken besefte ze niet dat de telefoon al een aantal keer over was gegaan. Éen, twee, misschien drie keer, en met elke seconde hoopte ze dat hij niet zou opnemen, en zij het voor altijd kon afsluiten om het te doen.

"Hallo met mij, ik ben er eventjes niet, maar spreek een boodschap in na de toon of bel later terug" zei een rustige maar bekende stem aan de andere kant van de lijn. Verdomme, de voicemail. Toen het piepsignaal kwam struikelde ze kort over haar woorden. "Hey...met Sandra. Uhm...je vraagt je vast af waarom ik bel? Nouja, eigenlijk weet ik het ook niet zo goed. Ik vroeg me af hoe het met je ging. Ik zat te kijken naar onze oude foto's, en ja, ik dacht ik bel eventjes. Maar je bent er niet. Dus ik ga denk ik maar ophangen..."

Ze stond op het punt de hoorn neer te leggen, toen ze geklik hoorde en dezelfde bekende stem haar naam zei; "Sandra? Ben je er nog?". Ze reageerde in eerste instantie niet. Ze wist niet hoe te reageren. "Hey" was het enige wat er uit haar mond kon komen. De jongen aan de andere kant van de lijn zette het gesprek voort. "Sorry dat ik pas zo laat opneem, ik was eventjes in de keuken en had de telefoon niet over horen gaan". Snel kreeg Sandra weer grip op haar gedachten en reageerde kalm. "Is niet erg, je bent er nu toch?" Ja, ik ben er nu! hoe is het met je? Ik heb je echt in jaren niet gesproken!". Het kinderlijk enthousiasme was overweldigend. Was dit dezelfde jongen met wie ze toen op het station had gestaan? Dezelfde man die haar zoveel verdriet kon doen? "Met mij gaat het goed hoor. Druk bezig met de voorbereidingen voor de nieuwe tentoonstelling. Hoe gaat het met jou?". Haar stem leek hees, alsof iemand anders voor haar praatte. Maar het voelde desondanks goed.

Een kort gesprek volgde, over koetjes en kalfjes, over zijn praktijk en over haar tentoonstellingen. Jasper, Sandra haar nieuwe vriend, werd vrijwel niet genoemd. Dat vond ze niet gepast, en daar wilde ze het niet over hebben. Hij zou het ook niet goedkeuren dat ze weer praatte met haar ex, dus waarom zou ze teveel woorden aan hem vuil maken. Nee, ze praatten over alles, over het verleden op school, het cafe, de vrienden die ze gedeeld hadden en de goeie tijden die er waren geweest. De goeie tijden. Ze was het bijna vergeten hoe fijn ze het ook hadden gehad.

"Hey, waarom spreken we niet gewoon een keertje af? Kunnen we een beetje bijkletsen!". Ze twijfelde. Bang dat ze herrinnerd zou worden, bang voor het verleden. Het was haar altijd goed vergaan weg te rennen en nooit terug te kijken, dus was dit niet opzettelijk opzoeken van problemen? "Wat maakt het ook uit" dacht ze in zichzelf, en besloot de gok te wagen. "Ja, lijkt me leuk. Wanneer had je in gedachten?". Kort en zakelijk werd er een datum geprikt, wat haar verbaasde door de enthousiasme waarmee hij vertelde, en alle commotie die ze hadden gekend. Éen ding was duidelijk; Ze zouden elkaar snel zien. Op de plek waar het begon. Dat cafe daar in Brabant...

-------------------------------------------------------------

[digitaldeceit]

Like it (:

[anouk]

Ik ook! Echt!